Rozdział IV

Witam Was bardzo serdecznie po tych miesiącach przerwy! Zanim jednak mnie zabijecie za tak długą zwłokę, błagam, przeczytajcie chociaż ten krótki fragment mojej historii ;)
Tym razem następny rozdział NAPRAWDĘ pojawi się niedługo! <3


ROZDZIAŁ IV


Po raz kolejny przetarłam czoło, pozbywając się z niego kropel uciążliwego potu. Działaliśmy w pełnym słońcu- trwała akcja poszukiwawcza zaginionej dwunastolatki. Przeszukiwaliśmy właśnie teren poza miastem, konkretnie odcinek drogi bardzo trudno widocznej, bo zarośniętej ze wszystkich stron. Podobno to tą drogą uciekł sprawca zdarzenia, zabierając ze sobą niewinną ofiarę. Z całych sił starałam się jakoś włączyć do misji i pomóc innym, miałam jednak inne zadanie.
Otóż zniknięcie dziewczynki odbyło się w tak dziwnych okolicznościach, że o przestępstwo podejrzewano nawet istoty z innych planet.
- To zdecydowanie zrobił ktoś od nich. Ślady na miejscu zdarzenia jasno wskazują na użycie magii - Takimi słowami powitał nas rano Nick Fury.
Nie dziwię się, że patrzył przy tym na mnie z nieodgadnionym wyrazem twarzy, w którym jednak kryła się szczypta podejrzliwości. Sama bym sobie nie ufała.
W końcu jaki "kosmita" używa na Ziemi magii do popełniania przestępstw?
No dobra, oprócz tych wszystkich, z którymi walczymy, oczywiście.
Chodzi o to, że chyba wszyscy moi znajomi podejrzewali Lokiego. Widziałam to w szybkich spojrzeniach, jakie rzucali mi co jakiś czas. Od ich ostatniego spotkania z czarodziejem minęły dwa lata, wciąż jednak pozostawały gorzkie wspomnienia zagnieżdżone głęboko w ich głowach. Mimo to niepotrzebnie mnie podejrzewali. Zupełnie jakbym miała gdzieś zaraz zniknąć.
Prychnęłam na tę myśl, po czym wróciłam do przeczesywania wzrokiem terenu.
Właśnie w tamtym momencie z mojej lewej strony dostrzegłam nagły ruch zielonej plamy.
No proszę, tu zaczynała się moja misja.
- Lepiej na tym wyjdziesz, kiedy się zatrzymasz i dasz ze sobą porozmawiać - zaczęłam dość poważnym tonem, wypatrując mężczyzny w bujnych krzakach zdobiących pobocze. Ten jednak wciąż czaił się gdzieś w zaroślach, niemożliwy do wypatrzenia.
Starałam się skupić wszystkie zmysły, by być gotową na atak z każdej strony, nie mogłam niestety niczego dojrzeć, wszędzie zieleń i brąz.
I wtedy to poczułam- dziwną energię, która wstąpiła wręcz w otaczającą mnie przyrodę. Liście zaczęły się delikatnie poruszać, jakby trzęsły się z zimna. Trawa pod moimi stopami nagle stwardniała, stając dęba, niczym zjeżone na głowie włosy. Humor Laufeysona wyczuwało się w każdej komórce towarzyszącej mi przyrody- bożek był czymś wyraźnie poddenerwowany. Słyszałam wciąż odgłosy przeszukiwania zarośli przez resztę zespołu, do dźwięku łamania gałęzi i wycinania zbyt wysokich traw dołączył jednak nowy odgłos- dziwne, metaliczne syczenie.- Loki, wiem, że tu jesteś.
Owijanie w bawełnę nie było na miejscu; on tu był, ja to zauważyłam i oboje mięliśmy świadomość faktu, że zaraz wyjdzie z zieleni i dojdzie do naszego spotkania.
- Tutaj - szepnął mi do ucha, stając jak zwykle za moimi plecami. - Tęskniłaś? - Schował mi kosmyk włosów za ucho.
Miałam misję: wykorzystać umiejętności, jakie nabyłam podczas trwającego już kilka lat szkolenia na Avengersa, pojmać Lokiego i oddać go w ręce organów sprawiedliwości. Męczyło mnie jednak tyle pytań...
- Sam tu przyszedłeś, wiesz, że mogłeś uciec. Dlaczego? - Głos zadrżał mi przy ostatnim słowie, przez co zabrzmiał lekko płaczliwie. Usłyszałam ciche prychnięcie.
- Chciałaś, żebym wrócił - kocie wręcz mruczenie dotarło do mnie wraz z miłymi dreszczami, które spłynęły w dół kręgosłupa. Tak bardzo za tym tęskniłam...
- Nie omamisz mnie, mam misję - mówiąc to odwróciłam się, by chociaż na chwilę móc go zobaczyć. Był tak piękny w tym szmaragdowym swetrze i czarnych dżinsach... Długo przebywał na Ziemi? Gdzie był jego strój? Dlaczego zieleń, czy to jego ulubiony kolor?
Tyle pytań krążyło mi po głowie, gdy bożek delikatnie wykrzywiał usta w typowym dla siebie kpiącym uśmiechu. Nagle jednak zmienił wyraz twarzy na lekko zniesmaczony.
- Twoja... Zdolność jest coraz skuteczniejsza - powoli dobierał słowa, jakby smakując ich brzmienie na własnym języku, zanim jeszcze mogły do mnie dotrzeć.
- Ćwiczyłam, kiedy cię nie było -powiedziałam z wyraźnym zarzutem słyszalnym w głosie.
- Sama tego chciałaś - rzucił krótko i ostro. Zabolało.
- Niczego ci nie nakazałam, po prostu odszedłeś z dnia na dzień.
 Zawstydził mnie fakt, że mój głos podskoczył o oktawę, gdy wypowiadałam te słowa. Co ja tam robiłam, kłócąc się z czarodziejem?! To zawsze się tak kończyło: kłótnia i nieprzyjemne rozstanie na miesiące.
- Miałaś inne... Zajęcia... - Mówiąc to odwrócił głowę gdzieś w bok, gdzie słychać było szybkie kroki.
- Wciąż z nim jestem. A jednak wróciłeś - zauważyłam, mając na myśli Steve'a. Usłyszałam pikanie odbiornika. No tak, długo się nie zgłaszałam, na pewno ktoś biegł już do mnie sprawdzić, co się stało. - Zaraz tu będą - przypomniałam szybko. Śniadoskóry mężczyzna skinął krótko głową, rozglądając się z uwagą na boki. - Dokończymy tę rozmowę, nie myśl, że mi uciekniesz - dodałam jeszcze, wiedząc, że Laufeyson za chwilę zniknie. Bożek na sekundę odwrócił rozbiegany wzrok, lokując go głęboko w moich oczach. Wyglądał na zdziwionego moją pewnością siebie. Szybko skinął głową.
Ze względu na moją ograniczającą jego magię zdolność nie mógł tak po prostu się teleportować, skręcił więc w gąszcz i zniknął między zielenią.
W jednej chwili dziwna energia zniknęła z otoczenia, zostawiając po sobie jedynie cichy odgłos trawy przeczesywanej delikatnymi podmuchami wiatru.
Dosłownie kilkanaście sekund później, niczym cień, z ziemi wyrósł sam Clint Barton. Zdążyłam w ostatniej chwili cisnąć odbiornikiem w krzaki.
- Słuchawka mi spadła i szukam jej od dłuższej chwili - powiedziałam nerwowo, butem grzebiąc w ziemi. Liczyłam na to, że faktyczna panika, jaka mnie opanowała w związku z tym kłamstwem, uśpi czujność Hawkeye'a i da Lokiemu te parę niezbędnych do ucieczki minut więcej.
- Poczekaj, ma nadajnik - powiedział, odwracając ode mnie swoją uwagę. Odetchnęłam w duchu z ulgą.
Bezpieczny.
- O widzę go! - powiedziałam, wskazując właściwy kierunek.
- Faktycznie - Clint przyznał mi rację, schylając się po urządzenie - Powinni nad tym popracować, mój odpadł już kilka razy.
-Naprawdę? - zdziwiłam się, że faktycznie taki sprzęt może szwankować.Clint pstryknął palcem w przedmiot, patrząc na niego przez dłuższą chwilę w niemym skupieniu. Zastygłam wraz z nim.
- Nie - prychnął blondyn. - Wiem, że kosmita tu był. Mamy czujniki, które wyczuwają zmiany w energii przestrzeni. Nie jesteśmy głupi, Nan. On nas nie obchodzi, dopóki odda nam to dziecko, jasne? 
Dosłownie mnie zatkało, stałam więc z szeroko otwartą buzią, gapiąc się na strzelca.
- Tak - wyjąkałam w końcu cicho.
- Mówił, gdzie przetrzymuje dziewczynkę? - Pokręciłam przecząco głową.
- Musisz się z nim spotkać i jakoś go przekonać, zrozumiano? Powiem reszcie, że to wada czujników i zielonego nie było, tak?
Skinęłam szybko, nadal zszokowana.
- Świetnie. - Barton już odwracał się, zarzucając kołczan na ramię, zatrzymał się jednak w pół kroku. - I, cholera, uważaj na siebie, jasne? To morderca i psychopata - dodał zbolałym głosem, rzucając w moją stronę nadajnik.
Złapałam go pokracznie, przełykając ciężko ślinę.
No pięknie.


***


Powrót do domu po tym wszystkim był, no cóż... Trudny.
Znów nie mogłam spojrzeć mojemu chłopakowi w oczy, co wykańczało mnie od środka. Jak daleko miałam zabrnąć w kłamstwie, by bronić samego mistrza w tej dziedzinie? Czy zielonooki naprawdę potrzebował mojej pomocy? Co by się stało, gdybym po prostu przestała zwracać na niego uwagę i zajęła się własnym życiem?
Tylko czy byłabym szczęśliwa wiedząc, że z mojego życia zniknął tak niezwykły człowiek?
Westchnęłam, przeciągając się na materacu. Po chwili jednak znów podniosłam się do odpowiedniej pozycji, napinając mięśnie.
Seria ćwiczeń wzmacniających, którą przerwałam przez kotłujące się w mojej głowie myśli, sama się nie dokończy...
- Nan? - Z westchnieniem opuściłam się znów na materac, słysząc wchodzącego na siłownię Steve'a.
- Tak, skarbie?
- Możemy porozmawiać? - Wyglądał na smutnego, zwieszając lekko głowę i patrząc na mnie zza rzęs. Przypominał szczeniaczka, któremu ktoś właśnie zabrał zabawkę. 
- Jasne, tak - odpowiedziałam przejęta, wstając, by szybciej do niego podejść. Objęłam go lekko, ignorując pokrywający mnie pot. Blondyn jedynie westchnął cichutko. - O co chodzi? - Ponagliłam go lekko, próbując nawiązać z nim kontakt wzrokowy, by wiedzieć, jak poważna rozmowa nas czeka.
- Wiem o nim, Nan. Nie mogę tego dłużej ciągnąć...
Spanikowana otworzyłam szeroko usta.
- Jak to o nim? O jakim nim? - Spytałam nerwowo, przygryzając mocno usta, gdy w odpowiedzi uzyskałam pełne bólu spojrzenie.
- Kocham cię mała, jesteś dla mnie jak siostra i będę cię bronił, ponieważ mi na tobie zależy. - Taki początek rozmowy zdecydowanie mi się nie podobał. Skrzywiłam się, stając krok dalej od żołnierza.
- Co próbujesz przez to powiedzieć? - Głos mi drżał, gdy widziałam te zmarszczki na jego wysokim czole.
- Nan, nie każ mi się powtarzać, proszę...
- Steve... - Panikowałam coraz bardziej, szczęka zaczęła mi drżeć. Nie mogłam go stracić, był moim przyjacielem, bratem, obrońcą... To on zawsze we mnie wierzył, to on wspierał i przesiadywał ze mną te noce, których nie potrafiłam przespać...
- Skarbie - powiedział w końcu miękko, biorąc moją twarz w swoje szorstkie, ciepłe dłonie. Poczułam spływające po policzkach łzy. Starł je delikatnie kciukiem, wciąż głęboko patrząc mi w oczy. - Kocham cię, mała, nigdy nie chciałem cię do niczego zmuszać, ale najwidoczniej nadeszła taka potrzeba. 
- Zmuszać? - Wyjąkałam słabym głosem, kompletnie niczego z tego nie rozumiejąc.
- Tak, skarbie, pora żebyś wybrała, bo już dłużej nie dam rady. Nasz związek się przez niego rozpada - Nie przywołał Lokiego z imienia, czułam jednak tę złość w jego głosie, gdy mówił o bożku. - Ja albo on.