Rozdział XIV

Przepraszam Was niezmiernie za to, że ten rozdział jest tak słaby... Mam nadzieję, że nadrobię jego poziom kolejnymi. ;)
Piszcie, co według Was mogę poprawić, chętnie skorzystam z każdej rady. Wesołych świąt!
(KLIK)-->Mój nowy blog!

ROZDZIAŁ XIV


Patrzyłam się na sufit, unikając wzroku mojego towarzysza. Cały czas stał obok i lustrował mnie uważnym spojrzeniem, zapewne pragnąc mi coś przekazać. Nie potrafiłam zaufać właścicielowi tych zielonych tęczówek. Czy byłam gotowa na to, by wziąć udział w jego planie? Chyba o to mu chodziło, prawda? Żeby mnie zmiękczyć i pokazać, jak bardzo się myliłam, twierdząc, że nie zdradzę moich przyjaciół, których, cóż, teraz już nie miałam. Łączył nas tylko wspólny dom i przynależność do Avengersów. Chociaż patrząc po reakcji Fury'ego na moje zacieśnienie kontaktów z Lokim byłam niemal pewna, że zaraz po wykonanym zadaniu po prostu stracę dach nad głową.
Po kolejnych minutach ciszy i siedzenia w bezruchu na moim zasłanym ciemną pościelą łóżku poddałam się z lekkim westchnieniem, opuszczając wzrok na bladą twarz przestępcy.
Laufeyson zdążył przybrać swój typowy ironiczny uśmieszek, który wyjątkowo nie działał mi w tamtej chwili na nerwy. Byłam zbyt smutna i przybita wydarzeniami tego dnia. Mruknęłam coś w stylu: "Masz czego chciałeś, wygrałeś".
W odpowiedzi zaśmiał się cicho, ochryple, po czym dotknął mojego ramienia jakby, nie to niemożliwe!, próbował mnie pocieszyć. Skuliłam się nieco pod dotykiem tych zimnych palców. Odsunęłam się na bezpieczną odległość, nagle przypominając sobie kto dzieli ze mną miejsce na łóżku. Jak mogłam zapomnieć?!
Przecież mężczyzna obok mnie, choć na swój sposób intrygujący i przystojny, był groźnym przybyszem z obcej planety, który nie wahał się użyć magii, gdy czegoś pragnął. Zmarszczyłam czoło, karając się w duchu za swoje myśli.  Jak mogłam nazwać go przystojnym?!
Odruchowo zerknęłam w jego kierunku, chłonąc wzrokiem wystające kości policzkowe, pociągłą, bladą twarz, pełne zieleni oczy oprawione czernią rzęs i w końcu wąskie, wciąż uśmiechnięte paskudnie usta.
- Mam coś na twarzy? - Zapytał z ogromną przyjemnością wynikającą zapewne z faktu, że przyłapał mnie na wpatrywaniu w jego usta. Pokręciłam szybko głową, odsuwając się jeszcze dalej od niego, aż kajdanki między nami pociągnęły mnie za nadgarstek. Kolejny raz tego dnia mogłam usłyszeć jego chrapliwy śmiech.
Łóżko zatrzęsło się lekko, gdy czarnowłosy mężczyzna w jednym ruchu przyciągnął mnie do siebie. Wciągnęłam gwałtownie powietrze przez usta, przez co w pokoju słychać było nagły syk. Poczułam gorąco na policzkach.
- C-co ty robisz? - Zapytałam wyjątkowo piskliwym głosem, patrząc na niego szeroko otwartymi oczami. Loki zmierzył mnie uważnym spojrzeniem, które wywołało na mojej twarzy jeszcze większy rumieniec. Nie mogłam na niczym skupić myśli, jakby paraliżowała mnie sama zieleń ukryta w jego oczach. Nawet nie drgnęłam, gdy pochylał się w wyjątkowo wolnym tempie, wciąż utrzymując ze mną kontakt wzrokowy.
Ledwo zarejestrowałam przeraźliwy chłód jego dłoni na moim obojczyku. Mruknął coś cicho, ocierając się swoim policzkiem o mój, nadal brnąc w kierunku swojej dłoni. Pisnęłam, czując zmianę temperatur na szyi, gdy kościste palce zostały zastąpione przez gorący, wilgotny język.
Kontakt urwał się tak szybko, jak się zaczął. Chwilę później Loki stał plecami do mnie pod drugiej stronie pokoju, patrząc na widok za oknem. Nie byłam w stanie myśleć, nie zaniepokoił mnie więc fakt, że kajdanki leżały gdzieś za mną, na środku łóżka. Wciąż oddychałam szybko, chcąc zdobyć choć trochę cennego powietrza po tak długiej próbie wstrzymywania oddechu.
Uspokoiłam się w końcu, unikając patrzenia na plecy bożka, skupiona na zaciśniętych w pięści dłoniach.
Zmarszczyłam mocno brwi, zauważając w końcu brak metalu wokół mojego nadgarstka. Prychnęłam, po czym szybkim krokiem udałam się do łazienki, która przyłączona była do sypialni.
Kiedy zamykałam drzwi na klucz, kierowała mną nie tyle złość, co ogromny wstyd za to, że tak łatwo dałam się omamić największemu ze znanych mi kłamców.
- A to oszust! Perfidny krętacz! Koniec jego zabaw! Teraz to ja dyktuję warunki! - Mamrotałam do siebie, chodząc nerwowo od ściany do ściany. Trwało to pewien czas, w trakcie którego przez moją głowę przelało się wiele myśli. W końcu doszłam do wniosku, że Loki to Loki i Lokim pozostanie. Nie da się go zmienić, już zawsze będzie mi dopiekał i starał się zniszczyć wszystko, na czym mi zależy.
Usiadłam na zimnych kafelkach, wplątując palce w potargane włosy.
Tylko dlaczego w tym wszystkim musiał akurat trafić na mnie? Czy doprowadzanie moich uczuć do poziomu gęstej papki spowodowanej jego dotykiem było niezbędne? Łudziłam się, że gdy dostanie to, na czym mu zależało, przestanie mnie dręczyć. Kłamca nadal jednak wykorzystywał dotyk jako broń przeciwko mnie. 
Siedziałam na podłodze niewiadomą ilość czasu, roztrząsając cały problem spowodowany Lokim od początku i od początku i od początku... Aż usnęłam.
Obudził mnie nagły skurcz łydki. Krzyknęłam, łapiąc się nieświadomie za okropnie bolącą kończynę, by masażem uśmierzyć ból. Po kilku minutach mogłam spokojnie myśleć.
Dostrzegłam, że siedzę na płytkach, w łazience. Z pokoju obok nie dochodził żaden dźwięk. Liczyłam na to, że Loki uciekł z naszego mieszkania i już nigdy nie wróci. Poprzedniego wieczoru musiałam przyznać przed sobą, że podobał mi się i gdyby sytuacja z poprzedniego wieczora miała się powtórzyć, chętnie bym ją wykorzystała. Nie oznaczało to jednak, że było mi dobrze z myślą, że bóg oszustw, który knuł intrygi w środku naszego domu, potrafił okręcić mnie sobie wokół palca dotykiem swoich zimnych dłoni.
Wzdrygnęłam się. Koniec tych głupich myśli, czas stawić czoła światu, a co za tym idzie- Laufeysonowi i domownikom. Postanowiłam, że z pomocą bożka, czy nie, przeprowadzę rozmowę z każdym z Avengersów osobno. Musiałam im jakoś wszystko wytłumaczyć i odzyskać ich zaufanie- tego byłam pewna. Z tą myślą stanęłam przed lustrem, przemywając twarz. Ta czynność nie pomogła mi jednak w otrzeźwieniu, wskoczyłam więc pod prysznic, myjąc się w lodowatej wodzie. Tak, to zdecydowanie pomogło.
Wyszłam z łazienki owinięta w ręcznik, zastanawiając się, czy mężczyzna spał w moim łóżku. Jeśli tak, powinnam coś z tym zrobić- w końcu to moja sypialnia. Postanowiłam sobie, że następnym razem Loki będzie spał na ziemi. Wchodząc do sypialni zauważyłam tylko, że żaluzje są opuszczone. Czyżby mój nietypowy gość nie lubił światła?
Doszłam bez problemów do szafy, wyciągając z niej ubrania. Z materiałem w rękach ruszyłam w drogę powrotną, chcąc przebrać się w łazience. Niestety tę porę wybrał sobie Loki na pojawienie się i zepsucie mojego dobrze zapowiadającego się dnia. Pisnęłam cicho, gdy stanął w drzwiach, powodując, że wpadłam na niego. Oskoczyłam szybko, czerwieniąc się wściekle ze złości.
- Nie możesz się tak po prostu pojawiać! - Krzyknęłam, nadal mocno przestraszona. Bożek zaśmiał się cicho w odpowiedzi. Ostatnio był zbyt wesoły.
Prychnęłam pod nosem, odwracając się na pięcie i idąc w drugą stronę, by przebrać się na łóżku. Zielonooki jednak nie odpuszczał. Już dwa kroki później trzymał mnie mocno za ramię, obracając w swoją stronę.
Westchnęłam, widząc jego włosy w takim nieładzie. W tamtym momencie, tak blisko jego zielonych oczu, nie myślałam o ręczniku, który jako jedyny mnie zakrywał. Brunet znów pochylił się do mnie, nasze policzki po raz kolejny otarły się o siebie, po czym poczułam ruch powietrza za moim uchem. Loki zaciągnął się zapachem moich włosów, mrucząc cicho. Zesztywniałam cała, słysząc ten odgłos.
- Dzień dobry - mruknął głosem niskim od chrypki, zawijając sobie mokry kosmyk moich włosów wokół palca wskazującego. Po plecach przeszedł mi dreszcz.
- Cześć - odpowiedziałam słabo, wypychając przed siebie ręce. Niczego nieświadomy bożek poleciał do tyłu, wpadając przez próg do łazienki, której drzwi zamknęłam zaraz po jego zniknięciu. Ze środka dobiegł mnie jego męski śmiech. Również się zaśmiałam, robiąc to całkiem nieświadomie.
Odwróciłam się i już bez obaw przebrałam się w normalne ubrania.


***

Gdy zielonooki wrócił i założyliśmy kajdanki, poszłam z nim do kuchni. Śniadanie zjedliśmy w całkowitej ciszy, sami- najwidoczniej domownicy bali się natknąć na Lokiego- dom o tej porze zawsze był pełen zaspanych osób.
Zebrałam się w sobie, wstając od stołu, gdy śniadanie zostało przez nas zjedzone.
- Nie wiem, jakie są twoje plany, ale pozwól mi odzyskać przyjaciół - oznajmiłam bardziej niż zapytałam, patrząc błagalnie w jego oczy. Mierzył mnie wrogim spojrzeniem, które rzucało we mnie błyskawicami. W tamtej chwili wyglądał równie pociągająco, co zawsze.
- Nie są już twoimi przyjaciółmi, Midgardko. O to mi chodziło, taki był mój plan. Przestali ci ufać, teraz każdą informację będą przed tobą ukrywać. Będą tak zajęci obserwowaniem cię, że zapomną o Tesserakcie, który ja...
- Więc to był twój plan, ufoludku! Wiedziałem, że coś knujesz od samego początku, a Nancy jest niewinna - razem z Lokim odwróciliśmy się przerażeni w stronę wesołego Anthony'ego. Bożek nie mógł uwierzyć w to, że ktoś go podsłuchał, gdy w złości wykrzykiwał swój plan...
A ja byłam niezmiernie szczęśliwa.
Anthony Stark mi ufał.