Rozdział II

Dziękuję pięknie za Wasze komentarze, które naprawdę zachęcają mnie do dalszej pracy! Wiem, że długość pierwszego rozdziału może przerazić, ale wiem też, że moi czytelnicy są najwspanialsi i dadzą radę doczytać i tę część do końca! Niech nie zmyli Was to, że druga część jest już dodana; po prostu mam wolny weekend i chciało mi się pisać. Rozdziały będą pojawiać się raczej co tydzień.

ROZDZIAŁ II

Nie trzeba było zbyt długo czekać na pojawienie się Lokiego.
Już dwa dni później w mediach huczało od wiadomości o szkodach, jakie wyrządził Kłamca.
Chociaż nikt nie powiedział tego głośno, podejrzewałam, że nie chodziło mu o zemstę. Słyszałam o tym, że interesował go Tesseract, który w rękach Laufeysona był naprawdę niebezpieczną bronią. Jeszcze tego samego dnia, w którym Thor wpadł do nas, niosąc złe wieści, Nick zwołał naradę, w czasie której opowiedział nam trochę o tym magicznym sześcianie.
Siedzieliśmy razem całą noc, wymieniając się wiadomościami, które posiedliśmy na temat brata gromowładnego. Byłam jedyną osobą, która milczała od początku do końca. W tamtej chwili czułam się źle ze świadomością tego, jak mało wiem. Świeża członkini grupy Avengers, o której nawet nie wiedziano. Oficjalnie byłam jedynie zwykłą Nancy Choll- bez supermocy i jakiegokolwiek powiązania z superbohaterami.
Fury milczał, gdy Kłamca zaszył się w jedynie mu znanym miejscu, unikając rozgłosu. Podejrzewaliśmy, że szykuje coś większego, dlatego wsiąkł i nie pojawia się w żadnym znanym nam miejscu. Nie mogliśmy nic zdziałać bez rozkazów jednookiego i wiedzy na temat miejsca pobytu Kłamcy.
Tak więc chodziliśmy godzinami od ściany do ściany, starając się wymyślić coś sensownego.
- To, że nasz kochający skórę przyjaciel szuka pudełka zim jest nam wiadome - zaczął Stark, rozsiadając się wygodnie na kanapie i zakładając nogę na nogę. Stukał palcami w swoje udo, patrząc przed siebie z nieokreślonym wyrazem twarzy.
Jego wypowiedź nie wniosła zbyt wiele do tematu, tak więc milczeliśmy dalej, zajmując się swoimi sprawami.
Odłożyłam okulary na bok, wzdychając cicho i podpierając brodę zgiętą ręką.
- Nie wytrzymam dłużej, jeśli czegoś nie zrobimy - wyrzucił z siebie Clint, który przysiadł na schodkach prowadzących na piętro. Natasha mruknęła coś o opanowaniu, na co Bruce prychnął cicho.
- Przyjaciele, zachowajmy spokój, Loki zdradzi nam niedługo swoje plany - powiedział asgardzki bóg, przemieszczając się z kuchni do salonu. Obserwowałam go spod zmrużonych powiek, ziewając cicho. Postanowiłam zabrać głos, uznając, że obecny temat rozmowy jest mi nieco bliższy od poprzedniego.
- Skąd ta pewność? - Gromowładny odwrócił się w moją stronę z rozpaczą wypisaną na twarzy i zrozumiałam wtedy, że kocha swojego brata całym sercem. W jego oczach kryło się tyle bólu, że aż odwróciłam wzrok. Nie mogłam na to patrzeć.
Thor, który kulił się w sobie, był według mnie najsmutniejszym widokiem od długiego czasu. Inni Avengersi z pewnością także zrozumieli, że blondyn uciekłby do brata, gdyby mógł. Ciszę przerwał Steve, który wcześniej kucał przy dość sporej roślince, w kącie pokoju.
- Nick nic nie wie i zbyt szybko się nie dowie. Powinniśmy działać - twórca Iron Mana zaśmiał się, zmieniając pozycję na kanapie.
- Czyżby nasz niewinny żołnierzyk planował akcję bez zgody tatusia? - Zapytał z ironią wyczuwalną w głosie.
Spięłam się, w jednej chwili sięgając po opróżniony przeze mnie kubek, podrzucając go ostrzegawczo w dłoni. Stark nie zwrócił na mnie uwagi, bagatelizując zapewne moje ostrzeżenie. Postanowiłam więc dotrzeć do niego inaczej. Odstawiłam naczynie, patrząc na mężczyznę kątem oka.
- Rogers ma rację - wtrąciła ruda, nim zdążyłam powiedzieć coś o nieobrażaniu innych domowników. Zamknęłam więc usta, czekając na rozwinięcie wypowiedzi, ale Tasha już się nie odezwała. Kapitan Ameryka wstał jednak, zwracając na siebie uwagę naszej szóstki.
- Czy wiemy, gdzie obecnie znajduje się Tesseract? - Zapytał, przeczesując swoje nieco już przydługie włosy. Bruce skinął głową.
- W siedzibie TARCZY, zabezpieczony na wszelkie możliwe sposoby i pilnowany bez ustanku - odparł, zamykając spokojnie skończoną lekturę, po czym przetarł zmarszczone czoło spodem dłoni, jakby zastanawiając się nad czymś. - Co zamierzasz? Chcesz go do nas ściągnąć? Czy jesteś pewien, że da się na to nabrać? - Liczba pytań, jakie zadał, była chyba największą z dotychczasowych wypowiedzi naukowca w najbliższym okresie czasu. Zapytany już szykował się do odpowiedzi, kiedy z głośników w pomieszczeniu dobiegł głos Jarvisa.
- Pan Nick Fury dzwoni, sir.
- Odbierz - polecił mężczyzna, wstając w końcu z kanapy. Przeszedł kilka kroków, po czym najwidoczniej postanowił rozpocząć rozmowę, gdyż znów się odezwał: - Cześć, tatuśku, co się stało, że dzwonisz do swoich dzieci?
- Bądź poważny, Stark. Namierzyliśmy Lokiego. Jest niedaleko waszej siedziby, najwidoczniej w trakcie spotkania ze swoim wspólnikiem. Zaraz podam wam współrzędne. Choll, ty też ruszasz. - Thor poderwał się ze swojego miejsca, z ulgą wypisaną na twarzy. Wzięliśmy z niego przykład i nie czekaliśmy dłużej.
Wszyscy ruszyliśmy w stronę swoich pokoi, szykując się na szybką misję. W mgnieniu oka wskoczyłam w swój obcisły kombinezon, chowając noże do kieszeni w ubraniu. Adrenalina huczała w moich żyłach, sprawiając, że robiłam wszystko zdecydowanie szybciej. Nie mogłam uwierzyć w to, że to tak szybko się działo. Moja pierwsza poważna misja!
W domu cały czas rozbrzmiewał głos Nicka, który tego dnia mówił zaskakująco dużo:
- Interesuje nas tylko Laufeyson. Postarajcie się go schwytać lub jeśli będzie sprawiać kłopoty, jakoś spowolnić, żeby agentka Romanoff zdążyła założyć mu podsłuch. Choll, ty bądź przy nim cały czas, Stark będzie cię osłaniał. Reszta zajmie się jego wspólnikiem. Nie chcę tam masakry, więc Banner zostaje. Tak samo Thor. Ruszajcie. - W trakcie tej przemowy wyskoczyłam z pokoju, biegnąc z innymi przez korytarz.
Zdążyłam jeszcze zobaczyć rozpacz na twarzy asgardzkiego boga, ale pokręciłam lekko głową, pozbywając się z umysłu tego obrazu i biegnąc dalej.
Normalnie wsiadłabym do pojazdu Natashy, jednak Tony zdążył pociągnąć mnie za rękę i w stroju Iron-man'a wzbić się w powietrze. Lecieliśmy dosłownie chwilkę, nie zdążyłam więc zauważyć, gdzie dokładnie się znajdujemy. Wylądowaliśmy obok Kapitana Ameryki, który na swoim motorze prezentował się naprawdę dobrze.
Nie miałam jednak czasu na podziwianie, misja czekała. Przystanęłam dosłownie na sekundę, widząc, że jesteśmy na tyłach restauracji, w ciemnym zaułku. Ze środka dobiegały ciche odgłosy wolnej melodii, która łagodziła moje zmysły. Natasha znalazła się nagle obok nas, zeskakując z dachu sąsiedniego budynku.
- To dyskretna misja. Wykorzystamy Choll, bo jest nowa. Przebierzesz się za kelnerkę. Masz być przy nich cały czas, żeby odwrócić ich uwagę. Ja w tym czasie założę podsłuch. Stark obstawia wyjście razem z Rogersem, Clint stoi na czatach - powiedziała szybko, podchodząc do tylnych drzwi. Wstęp był tylko dla personelu, jednak ruda wślizgnęła się do środka, ignorując ostrzeżenie wywieszone na drzwiach.
Razem z Kapitanem i Starkiem w zbroi patrzyłam, jak wrota zamykają się, by po dwóch minutach i kilku głuchych odgłosach upadających bezwiednie ciał wypuścić Tashę z dwoma wieszakami, na których spoczywały pokrowce z ubraniami. Przełknęłam cicho ślinę, patrząc na nie z obawą. Wtedy na ramieniu poczułam ciężar cudzej dłoni. Odwróciłam się w stronę Steve'a i uśmiechnęłam z wdzięcznością, po czym zaczęłam rozpinać kombinezon, idąc za przykładem rudej agentki. Gdy przebrałyśmy się w białe koszule i czarne spódnice, dziewczyna podeszła do mnie i zmarszczyła czoło, gdyż w jej uchu odezwał się siedzący gdzieś na dachu Clint.
- Mhm, przyjęłam - odpowiedziała, po czym skinęła na mnie głową i już po chwili znikała znów za drzwiami. Posłałam dwóm mężczyznom ostatnie spojrzenie, po czym weszłam za Natashą.
Znalazłyśmy się w pokoju, który zapełniony był wieszakami z ubraniami i różnymi torbami, zapewne należącymi do personelu. Dalej był korytarz, prowadzący do dużej sali, w której znajdowało się kilkadziesiąt stolików i podwyższenie- miejsce orkiestry, która nadawała pomieszczeniu specyficzny klimat.
- Ostatni stolik po lewej. Powodzenia. - Po ostatnich słowach Czarnej Wdowy spięłam się w sobie i ruszyłam wgłąb sali pewnym krokiem. Przynajmniej starałam się z całych sił, żeby na taki wyglądał.
Uśmiechałam się do niektórych gości, starając się wyglądać naturalnie. Gdy zauważyłam opisany mi wcześniej stolik, skierowałam się w jego stronę.
Mężczyzna był elegancko ubrany. Biała koszula i czarna marynarka nie zaskoczyły mnie, spodziewałam się jednak bardziej oryginalnego ubioru po "kosmicie". Szłam od tyłu, przez co widziałam tylko jego czarne, zaczesane do tyłu włosy, które opadały na kark. Widok ślicznej brunetki przed Lokim zdziwił mnie nieco, gdyż nie spodziewałam się kobiety w roli jego wspólnika. Tak więc gdy zielonooka piękność podniosła wzrok z twarzy boga kłamstw, patrząc na mnie wyczekująco, stanęłam przy ich stoliku, w myślach powtarzając sobie, że to nic takiego i dam radę.