Rozdział III

Dziękuję ślicznie za wszystkie komentarze! Oto nowy rozdział, dodaję go wcześniej, niż zamierzałam, ale mam nadzieję, że to Was ucieszy. Poprosiłabym również o Wasze komentarze pod tym postem, bo bardzo mnie motywują. :) Miłego czytania!

ROZDZIAŁ III

- To jego wspólniczka, uważaj na nią - głos rudej agentki zabrzmiał w moim uchu, przestrzegając mnie przed kobietą, która naprawdę prezentowała się wspaniale. Rzuciłam okiem na długą, zieloną, połyskującą suknię szatynki, po czym uśmiechnęłam się delikatnie i stanęłam bokiem do tej pozaziemskiej pary, mówiąc jednocześnie do dwójki.
- Dobry wieczór. Co podać? - Zapytałam uprzejmie, chowając kosmyk włosów za ucho. Ręce mi się trzęsły, co zauważyłam z niemałym zdenerwowaniem, splotłam je więc za plecami, starając się wyglądać bardziej profesjonalnie.
- Rozprosz ich czymś.
Kolejne polecenie padło ze strony Natashy niemal zaraz po tym, jak skończyłam mówić. Spojrzałam szybko na stolik, szukając na nim czegoś, co mogłoby mi pomóc. Kieliszek z winem wręcz prosił się o to, by go wywrócić. Niestety nie mogłam się dłużej zastanawiać nad spełnieniem swojego zadania, gdyż mężczyzna o zielonych tęczówkach odwrócił twarz w moją stronę, lustrując mnie wzrokiem. W jego spojrzeniu kryło się coś, co wzbudzało we mnie lęk większy niż ten wywołany opowieściami o nim. Poczułam się naprawdę malutka. Zignorowałam jednak przerażenie, które we mnie wybuchło, uśmiechając się szerzej.
Od słów Tashy minęły może ze trzy sekundy, tyle jednak się stało, że nie mogłam ocenić, ile czasu wahał się Loki, nim powiedział, że jeszcze nie jestem potrzebna. Nie było w tym ani trochę ciepła, co tylko mnie dobiło. Wypowiedź mężczyzny brzmiała władczo, zupełnie jakby osoba ta z góry zakładała, że jestem tam, by jej służyć. Pomyślałam nerwowo, że w pewnym sensie Loki ma rację.
Starałam się jednak trzymać, w końcu byłam jedną z Avengersów...
Z każdą kolejną częścią sekundy zaczynałam w to coraz bardziej wątpić.
- W takim razie może zabiorę niepotrzebną kartę - rzuciłam niby beztrosko, wyciągając rękę w stronę jednego z trzech menu. Nie zdążyłam zastanowić się nad tym, dlaczego jest ich tyle, skoro przy stoliku siedzą dwie osoby, gdyż dostrzegłam niezwykłą możliwość wypełnienia mojego zadania.
 Łapiąc w ręce spis potraw ugięłam nieco rękę w łokciu, trącając kieliszek i rozlewając napój na kobietę, która jak dotąd siedziała cicho. Widząc co zostało z jej niegdyś czystej i zachwycającej sukienki, otworzyła szeroko usta, mierząc mnie wściekłym spojrzeniem.
- Uważaj, co robisz! - Pisnęła wysokim głosem, wstając od stołu i sięgając po białą serwetkę leżącą obok pustego talerza. Inni goście restauracji odwrócili wzrok od swoich dań i partnerów, przenosząc go na scenę, w której brałam udział. Poszkodowana nadal ganiła mnie swoim niezwykle wysokim głosem, który zapewne zmienił barwę z powodu jej zdenerwowania. Zaczęłam przepraszać, dostrzegając kątem oka przyglądającego mi się w skupieniu Lokiego, który ani o centymetr nie ruszył się ze swojego miejsca. Znów brakowało mi czasu, by zastanowić się nad jego zachowaniem, gdyż dotarło do mnie, że Tasha z pewnością potrzebuje więcej czasu.
Zmusiłam się więc do przełamania lęku i sięgnięcia w tę samą stronę co blond włosa kobieta. Zrobiłam to nieco gwałtowniej i szybciej, przez co nasze dłonie zetknęły się przy chusteczce, wydobywając z gardła dotkniętej głośniejszy pisk. Zdziwiło mnie to, że w ogóle nic nie poczułam, gdy nasze palce musnęły o siebie. Nim zdążyłam zareagować, postać w zielonej sukni rozpłynęła się w powietrzu, a mnie złapała silna dłoń, miażdżąc moją rękę w naprawdę bolesnym uścisku.
Spojrzałam na sprawcę tej dziwnej sytuacji, otwierając szerzej oczy. Ze strachu wypuściłam menu, czując jak uginają się pode mną kolana. Mężczyzna o naprawdę przerażających swoją barwą zielonych oczach, które świeciły jakimś błyskiem czystego szaleństwa, stał dokładnie za mną, podczas gdy jego sobowtór nadal przyglądał mi się z miejsca na krześle. Spojrzałam w tamtą stronę, dostrzegając rozpływającą się iluzję.
- Puść mnie! - Rozkazałam ochrypłym ze zdenerwowania głosem, wykręcając rękę, chcąc użyć jakiejś techniki walki, bądź chociażby rozproszyć jakoś asgardzkiego boga. Nie wiem, skąd wzięło się we mnie wtedy tyle odwagi, musiała być to sprawka buzującej w moim żyłach adrenaliny. Wątpię, bym potrafiła zwrócić się w ten sposób do tak niebezpiecznego mężczyzny w innych okolicznościach.
Moją szamotaninę przerwało zielone światło, obiegające dłonie osoby za mną, które rozproszyło mnie skutecznie w tamtej chwili. Czy to była magia, przed którą mnie ostrzegano?
Dotarło do mnie, że w jakiś dziwny sposób moja moc nie działa na Laufeysona, szarpnęłam się więc nieco mocniej, chcąc mu uciec. Ten jednak zaśmiał się cicho, sprawiając, że zmroziło w mnie w jednej chwili. Chyba jeszcze nigdy nie czułam takiego strachu, jak wtedy, będąc trzymaną przez nieznanego mi mieszkańca innej planety, w którego oczach czaiła się chęć zabicia mnie.
- Uciekaj natychmiast - padły słowa agentki Romanoff, które ledwo zdążyłam usłyszeć przez szumienie krwi w mojej głowie. Goście restauracji robili się coraz bardziej ciekawi rozwoju sytuacji, wychylając się zza swoich stolików i robiąc spory hałas coraz głośniejszymi rozmowami. Orkiestra przestała grać, widząc szarpaninę, która miała miejsce w rogu pomieszczenia.
Ktoś krzyczał, żeby brunet mnie puścił, podczas gdy on warczał pod nosem coś o głupocie Midgardczyków. Natomiast Tasha pojawiła się w tej samej chwili, w której Laufeyson uśmiechnął się przebiegle. Kopnęłam go z całych sił, gdy przycisnął mnie plecami do swojej piersi, robiąc ze mnie tarczę przeciw rudej. Patrzyłam na nią szeroko otwartymi ze strachu oczyma, gdy biegła przez salę, jednocześnie krzycząc do mnie, bym jak najszybciej uciekała.
- Nawet nie próbuj mnie atakować, żałosna agentko. 
 Poczułam wibracje towarzyszące wydobywaniu się z wnętrza Lokiego tych pełnych pogardy słów. Natasha przystanęła kilka metrów przed nami, wiedząc, że nie może się już ze mną komunikować, bo Kłamca wyczyta słowa z ruchu jej ust.
- Czego od niej chcesz? - Pytała, przykucając nieco, patrząc na niego uważnie, wyglądając jak przyczajony kot gotowy do skoku.
W tamtej chwili potrafiłam jedynie myśleć o tym, jak bardzo Romanoff musi mnie nienawidzić. Zepsułam jej zadanie i dodatkowo utrudniłam je, dając się schwytać przestępcy. Nie potrafiłam nawet zadziałać na jego magię! Dlaczego Loki musiał być jedną z tych osób, na które moja ograniczająca zdolności moc nie działała? Steve, Natasha i Clint także należeli do tej grupy. Ale dlaczego bóg oszustw?!
Mężczyzna za mną nie odpowiedział od razu, byłam więc pewna, że rozmyśla nad słowami, które miały zaraz paść z jego ust. Chęć udowodnienia rudej, że nie jestem tylko kulą u nogi sprawiła, że poczułam w sobie jeszcze większą chęć walki.
W przypływie pewności siebie cofnęłam się mocno do tyłu, opierając się na mężczyźnie stojącym za mną całym ciężarem ciała. Bóg zachwiał się lekko, ale nadal trzymał mnie w żelaznym uścisku, odbierając mi nadzieję na ucieczkę. Po chwili przywołał mnie do porządku mocnym kopniakiem w kostkę, który wystarczająco wytłumaczył mi, dlaczego mam się nie ruszać.
- Oddajcie mi Tesseract - zażądał tylko, rezygnując zapewne ze słownych gierek, pragnąc uzyskać cenny przedmiot poprzez bezpośrednie żądanie.
Ktoś za nami zauważył, że Laufeyson rozmawia z rudą, w dodatku rozpoznał ją i krzyknął głośno, kim jest owa kobieta. Romanoff skrzywiła się lekko, gdy do sali wbiegł Kapitan Ameryka.
- Spadaj stąd, Rogers. Dobrze sobie radzę - mruknęła niskim głosem, ignorując słowa Lokiego. Ten warknął cicho w odpowiedzi na takie potraktowanie jego osoby, jednocześnie przykładając mi coś zimnego i ostrego do gardła. Zaraz...
Skąd on wziął mój nóż?!
- Powiedzcie mi, gdzie znajduje się Tesseract, albo zabiję waszą wspólniczkę - zagroził, przyciskając ostrze tak mocno, że przecięło moją skórę, wydobywając na zewnątrz trochę krwi. Jęknęłam cicho, zaciskając powieki. Szczypało.
Steve poruszył się gwałtownie, postępując krok do przodu. Czułam się jak bezbronne dziecko, które on wiecznie musiał ratować.
Głosy gości restauracji coraz częściej zdradzały ekscytację pojawieniem się Avengersów. Mimo zagrożenia, jakie sprawiała broń, szarpałam się cały czas, starając się jakoś osłabić wroga stojącego za mną. Już nawet mi się udawało, lekko wyszarpnęłam nadgarstek z jego uścisku, sięgałam po drugi nóż, biorąc jednocześnie głęboki, uspokajający wdech, gdy w asyście podekscytowanych krzyków przez drzwi frontowe wpadł Thor.
- Loki, bracie, proszę... - Powiedział niemal od razu, wpatrując się zapewne prosto w oczy mojego oprawcy. Na widok asgardzkiego boga numer dwa Natasha przeklęła naprawdę brzydko, każąc Rogersowi się go pozbyć.
Loki zauważył swojego brata, który z prawdziwym bólem w oczach biegł w jego stronę, dzierżąc w ręce swój młot o potężnej mocy. Wiedziałam, że jeśli się zbliży, nie będzie miał z niego żadnego użytku. Musiałam natychmiast coś zrobić, by blondynowi i reszcie moich przyjaciół nie stała się krzywda.
Moja dłoń zamarła naprawdę blisko ostrza noża, gdy zielonooki wyciągał swoją, bez problemu przywołując dziwnie wyglądającą laskę. Na chwilę byłam wolna, mogłam uciec, trwało to jednak zdecydowanie zbyt krótko, w dodatku wciąż groził mi nóż, dotykający mojej skóry.
Loki objął mnie znów, sprawiając, że westchnęłam cicho z bezradności. Zrobił wtedy coś, co zatrzymało mężczyznę w czerwonej pelerynie i wydobyło z niego naprawdę żałosny jęk. Brunet chwycił mnie mocniej w pasie, odbierając mi dech i wywołując na twarzy Rogersa coś na kształt grymasu złości.
- Jeszcze tu wrócę - syknął przez zaciśnięte zęby, ciągnąc mnie ze sobą w bliżej nieokreśloną otchłań, która pochłaniała nas coraz bardziej. Zdążyłam jeszcze dostać pociskiem, który wystrzeliła Tasha, nim całkowicie straciłam przytomność.