EPILOG/ PROLOG

Więc oto epilog i jednocześnie prolog, bo tak, ZACZYNAM DRUGĄ CZĘŚĆ OPOWIADANIA!!!
Nie mogę się już doczekać, będzie duuużo zwrotów akcji, plus jak zaraz zobaczycie, dochodzi związek Nancy i Steve'a, także będzie się działo...
POD ROZDZIAŁEM POPROSZĘ O KAŻDEGO, KTO GO PRZECZYTA, O ZOSTAWIENIE KOMENTARZA.
Pozdrawiam, Misiaki, widzimy się niedługo z nowym rozdziałem! <3


EPILOG/PROLOG


Nakładałam na usta szminkę w kolorze wyblakłej czerwieni, patrząc uważnie w swoje lustrzane odbicie. Nigdy nie byłam dobra w tych urodowych sprawach, dodatkowo nie widziałam sensu w upiększaniu się, gdy za rogiem czekała kolejna misja a z nią brud i masa potu.
- Długo jeszcze, Choll? - Usłyszałam krzyk Natashy. Wzdrygnęłam się lekko, przyspieszając ruchy ręki. Po tylu latach wciąż mnie przerażała, choć zachowywała się inaczej, jakby lubiła mnie trochę mocniej.
Chociaż znając agentkę, powinnam powiedzieć "jakbym denerwowała ją nieco mniej".
Wstałam z krzesła, łapiąc wiszący na jego oparciu płaszcz z torebką i wyszłam z pokoju trzaskając drzwiami. W przytulnie wyglądającym salonie czekali już pozostali. Skinęłam głową ubranym w garnitury mężczyznom i uśmiechnęłam się do odzianej w oszołamiającą, przylegającą do ciała i długą do ziemi, z mocno wyciętymi plecami suknię Natashy. Poczułam się dziecinnie w "małej czarnej" przed kolano. Rogers podszedł szybko, mierząc mnie spojrzeniem.
- To bankiet a nie dyskoteka, kochanie - wyszeptał mi Steve do ucha, lokując swoje dłonie na moich biodrach. Przewróciłam z uczuciem oczami, dając mu krótkiego buziaka w usta.
- Spokojnie, Kapitanie Przyzwoitość, to mój bankiet. Co oznacza moją orgię, co również oznacza...
- Że nie będziesz potrzebować tego wdzianka długo na sobie - przedrzeźniła Starka wchodząca do salonu Pepper. Uśmiechnęłam się na widok narzeczonej miliardera- tworzyli tak uroczą parę. - Tony nie zapomniał uprzedzić mnie o tym fakcie, wzięłam więc zapobiegawczo dłuższą sukienkę.
- Żeby zrobić mi na złość - wtrącił zrzędliwym tonem twórca Iron Man'a.
- Żeby nie kusić losu - poprawiła go uprzejmie blondynka. Przyjrzałam się dokładniej jej upiętym w ciasnego koka włosom, które nie tak dawno były rude. Zanotowałam w pamięci, by później zapytać kobietę o jej fryzjera, nowy kolor był olśniewający.
- Możemy już iść? Chcę się zdrowo narąbać. - Poprawiający właśnie muszkę Bruce wydał z siebie podobny do dziewczęcego pisku odgłos, gdy usłyszał wypowiedź Clinta. Naukowca wciąż peszyły przekleństwa łucznika. Ruda agentka natomiast uśmiechnęła się kącikiem ust na taką reakcję.
- No i ktoś tu mówi do rzeczy! - Krzyknął Tony, na co reszta zebranych zareagowała radosnym okrzykiem. Zamknęliśmy dom, pakując się w dwie limuzyny, które zawiozły nas na miejsce.

***

Impreza trwała w najlepsze, gromadząc znane miastu osobistości. Wielu aktorów, sportowców, muzyków i ludzi polityki wymieniało między sobą pozytywne komentarze dotyczące organizacji przyjęcia.
 Krążyłam między ludźmi z ramieniem Rogersa opiekuńczo ułożonym na mojej talii, gdy kątem oka wyhaczyłam naszego starego znajomego, kuzyna Starka, Morgana.
- Pójdę przywitać się z Morganem, dobrze? -zapytałam swojego chłopaka, kładąc dłoń na jego policzku, nim umieściłam tam swoje usta.
- Oczywiście. Przyniosę nam coś do picia. - Uśmiechnął się czarująco, w czasie gdy ścierałam szminkę z jego policzka za pomocą pokrytego śliną kciuka. - Fu. To obrzydliwe - zaśmiał się uroczo, liżąc mnie po chwili wzdłuż kości policzkowej. Zachichotałam gdy odchodził.
- No i kogo ja tu spotykam? Czy to nie moja nie tak już mała Nancy? - Usłyszałam wesoły, lekko niewyraźny głos. Uścisnęłam bruneta, obdarowując go szerokim uśmiechem.
- Cześć, Morgan - przywitałam się grzecznie. Mężczyzna zmierzył mnie wzrokiem, gwiżdżąc cicho pod nosem.
- Ile to już lat masz na karku, co, panienko? - Trzepnęłam go lekko w ramię, mówiąc coś o tym, by nie zachowywał się jak mój dziadek, za co przeprosił bez kropelki skruchy.
- To już będzie dwadzieścia pięć. - Odparłam, przeczesując sięgające pasa włosy palcami.
- Aż tyle?! Dwa lata w związku z Kapitanem i jeszcze ci się nie oświadczył?! Chyba muszę z nim pomówić na ten temat - zachichotał, naprawdę ZACHICHOTAŁ jak dziewczynka, co dało mi do myślenia, ile tak naprawdę wypił tego wieczoru.
- Obejdzie się bez poważnych rozmów, nie spieszy nam się - wytłumaczył przybyły Steve spokojnie, po chwili oplatając mnie mocno ramieniem i wkładając kieliszek szampana w moją dłoń, za co dostał buziaka.
- Wasza słodycz mnie zabija. Jesteście gorsi niż Tony i jego urocza asystentka. Widzieliście ich może? Jestem taki samotny, chyba powinienem sobie kogoś znaleźć - ciąg słów wylał się z ust starszego mężczyzny, gdy rozproszonym wzrokiem przebiegał po tłumie zebranych osób. Po chwili przeprosił nas i oddalił się w tylko sobie znaną stronę.
Wymieniliśmy się ze Steve'em rozbawionymi spojrzeniami, po czym ruszyliśmy rozmawiać z innymi gośćmi.
Po kilku godzinach moje nogi odpadały, a w głowie przyjemnie szumiało od radości i alkoholu. Ludzie odpuścili sobie maniery i jak to zwykle na imprezach Tony'ego- zatracili człowieczeństwo. Przeszłam ponad czymś, co zdawało się być przytulającą (oby tylko) parą, gdy zmierzałam w stronę toalet.
Pomieszczenie było całkowicie puste, więc gdy przechodziłam przez prowadzący do ubikacji hol ze stojącą na środku radośnie pluskającą fontanną, po prostu nie mogłam się powstrzymać. Podeszłam do obiektu, zdejmując po drodze niewygodne szpilki. Z westchnieniem ulgi zamoczyłam bose stopy w wodzie, odchylając głowę do tyłu.
- Ładny lakier.
Krzyknęłam przeraźliwie, przewracając się do tyłu, bo to nie mógł być TEN głos, zimne palce dookoła kostki mojej nogi, wciągające mnie z powrotem na ławeczkę fontanny nie mogły być TYMI palcami i TO nie mogło się dziać po pieprzonych dwóch latach, akurat w taki sposób, w jaki się zaczęło, bo NIE.
A jednak.
- Witaj, kruszynko. - Bóg kłamst uśmiechnął się szeroko, ukazując ten diabelski błysk w oczach i to po prostu było niemożliwe, by leżał cały mokry, w garniturze, zamoczony u moich stóp akurat wtedy. - Ktoś tu o mnie zapomniał, hm? - Przełknęłam ciężko ślinę, zaciskając mocno powieki, gdy to uczucie zawładnęło moimi wnętrznościami. - To naprawdę urocze, że próbowałaś o mnie zapomnieć - kontynuował Laufeyson, powoli, ruchami tak bardzo zbliżonymi do ruchów czającej się pumy, wstając z wody, zbliżając się do mnie z każdym słowem. - Ale już wróciłem. Wiedziałaś, że wrócę. Ja zawsze wracam - podkreślił cichym warknięciem, gdy przewrócił mnie na plecy, nachylając się nade mną, przygwożdżając nadgarstki do kamiennej ławki. - A jednak szwendałaś się z rycerzykiem przez dwa lata. DWA lata. - naparł dłońmi na moje ramiona, potrząsając moją sylwetką, wyrywając mi z ust cichy pisk. - Zmieniłaś się. Wcześniej byłaś mi posłuszna, oddana. 
- Niczego ci nie obiecywałam - odezwałam się, kręcąc twarzą by uniknąć kropli wody skapujących ze związanych w koka włosów bożka.
- Pamiętam to inaczej - uśmiechnął się krzywo, przypieczętowując swoje słowa ugryzieniem mnie w obojczyk. Przez chwilę czułam tylko jego ciężki oddech na swojej szyi. Po chwili jednak przyssał się do niej, wysysając malinkę mokrymi ustami.
- Przestań, Steve - mamrotałam, starając się skleić jakieś zdanie, bo ktoś mógł zobaczyć, ale myśli wirowały, a w głowie było tak pusto, bo on tu był, prawdziwy i... - Loki - jęknęłam, wyrywając do niego swoje ręce. Natychmiast je puścił, łapiąc mnie mocno w talii, zanurzając wręcz palce w moim ciele, gdy przyciągałam go za kark do mocnego pocałunku pełnego zębów i języków.
- Jesteś moja, nikt nie ma prawa cię dotknąć.
Skinęłam nieprzytomnie głową, gdy oplatałam go w pasie nogami, by był bliżej, by czuć go bardziej, bo tak mocno, tak długo go nie było i tęskniłam każdego dnia. Brunet docisnął się do mnie biodrami, mrucząc przy tym gardłowo. Odchyliłam głowę z cichym westchnieniem, gdy poczułam jak bardzo twardy jest-
- Kochanie? Nana... - Otworzyłam oczy, czując wyraźne pulsowanie pod czaszką. - Dobrze się czujesz? Możemy wracać do domu, jeśli jesteś zmęczona, znalazłem cię tu śpiącą...
Uśmiechnęłam się delikatnie do blondyna, widząc kątem oka pluskającą wesoło fontannę zaraz obok.
- Tak, wracajmy, padam z nóg - poprosiłam, zbierając z ziemi swoje buty. - Dobrze się bawiłeś? - Zapytałam Rogersa, splatając z nim palce u rąk. Zaczął opowiadać o tym, co mnie ominęło, gdy mijaliśmy upitych gości.
- Uciekacie już? - Zagaił Tony, który obejmował uroczo uśmiechniętą Pepper.
Steve skinął głowa.
- Nana jest już zmęczona, zasnęła przy fontannie. - Wyjaśnił, choć Stark nie słuchał go, patrząc uparcie w jeden punkt na mojej szyi.
- W takim razie dokończ swoje, tygrysie - powiedział sugestywnym tonem, klepiąc Kapitana mocno w ramię. Blondyn uprzejmie uniósł brew ku górze, nie rozumiejąc aluzji.
Zdziwiłam się, patrząc na swoje odbicie w szklanych drzwiach, gdy opuszczaliśmy budynek.
Jasna cholera, malinka.
On tu był.