Rozdział XV

Przepraszamprzepraszamprzepraszamprzepraszamprzepraszam....
Wiem, że jestem okropna, że minęły dwa miesiące i ten rozdział tak naprawdę nic nie wnosi, ale kompletnie nie wyrabiam z tym, co się stało i wciąż te wydarzenia są gdzieś w mojej świadomości. Nie chcę pisać jak mi ciężko i użalać się nad sobą, bo nie o to chodzi, więc prezentuję Wam wszystkim nowy rozdział.
Dziękuję za tak dużą liczbę Waszych wejść! To niesamowite! *^*
Proszę jeszcze o to, by każdy kto czyta, skomentował rozdział.
(KLIK)-->Mój nowy blog!

ROZDZIAŁ XV


Nie mogłam powstrzymać szerokiego uśmiechu. Tony po mojej stronie? To była naprawdę dobra wiadomość! Starałam się ukryć ogromną falę szczęścia, która miała mnie za chwilę zalać, ale po tym dniu smutku i zwątpienia po prostu nie mogłam opanować emocji. Zachichotałam cicho i, o mój Boże, chyba nie robiłam tego od bardzo dawna, bo Stark wręcz wybałuszył oczy.
- Wszystko z tobą w porządku, mała? Sprawiasz wrażenie lekko wstawionej. 
Pokręciłam szybko głową, otwierając usta by zaprzeczyć, ale mężczyzna nie zwracał już na mnie uwagi.
- Dosypałeś jej czegoś do jedzenia? Czy na tej twojej planecie wiedzą, czym są narkotyki? Alkohol? - Dociekał brunet, mierząc rozmówcę uważnym spojrzeniem. Jak on mógł żartować sobie z Lokiego w takim momencie? Powinien pobiec do reszty Avengersów i powiadomić ich o tym, co usłyszał... Czy on w ogóle miał zamiar to robić?
Zalała mnie fala wątpliwości. W nerwowym ruchu wykręcałam palce obydwu rąk, patrząc na miliardera spod osłony rzęs.
- Dobrze wiem, czym są używki, Midgardczyku - prychnął rozmówca mojego przyjaciela, prostując dumnie sylwetkę. Mój nadgarstek został lekko szarpnięty w górę z powodu różnicy wzrostu mojego i Lokiego. Zerknęłam kątem oka na przejście do kuchni w obawie przed niechcianymi słuchaczami. Na szczęście nikogo nie dostrzegłam, nie słyszałam również niczego niepokojącego, rozluźniłam się więc nieco, koncentrując się z powrotem na dialogu pomiędzy dwójką mężczyzn.
- I dlatego nie powinno cię obchodzić, żałosna kreaturo, jaki jest mój cel pobytu na tej równie wartej śmiechu planecie - zakończył zielonooki. Żałosna kreaturo? Tony musiał powiedzieć coś, co zdenerwowało Laufeysona. Bożek odwrócił wzrok od swojego rozmówcy, zadzierając głowę do góry. Wyglądał przy tym jak urażony książę.
Byłam zła na siebie, że tak łatwo zaprzestałam przysłuchiwania się konwersacji. Z pewnością wiedziałabym więcej na temat planów bożka, gdybym tak bacznie nie obserwowała wszystkiego dookoła. Stark mocno zacisnął pięści, posyłając przykutemu do mnie mężczyźnie ostatnie spojrzenie niemal tak ostre jak żyletka. Przełknęłam ciężko ślinę, czekając na ruch drugiego z rozmówców. Przyszywany brat Thora najwidoczniej zakończył rozmowę, gdyż szarpnął mną mocno, wybierając się w stronę pokoju, który opuściliśmy nie tak dawno temu. Zaparłam się nogami, posyłając w stronę zaskoczonego moją reakcją bożka wściekłe spojrzenie.
- Nigdzie z tobą nie idę! - Pisnęłam tylko, patrząc po chwili w stronę Starka. W tym samym momencie miliarder postanowił wyrazić swoje zdanie, jego wypowiedź została niestety zagłuszona przez mój krzyk.
- Tesserakt jest dobrze strzeżony. Sam zaprojektowałem sprzęt, którym strażnicy spiorą ci tyłek, gdy tylko zbliżysz się do pudełka - powtórzył spokojnie, unosząc lewą brew. Wyglądał na tak pewnego siebie, że przez chwilę bardzo zazdrościłam mu tej odwagi w rozmowie z kłamliwym Asgardczykiem. Mężczyzna, który nie tak dawno temu całował mnie na oczach twórcy Iron mana zaśmiał się tylko, rezygnując z obrażonej postawy. Krótki dźwięk nie przypominał w żadnym stopniu tego męskiego odgłosu zbliżonego do szczekania, który wywołałam u Lokiego już kilka razy. Przygryzłam wargę, marszcząc brwi. Ten suchy śmiech z pewnością nie wróżył niczego dobrego.
- Także przygotowałem dla ciebie kilka atrakcji - warknął czarnowłosy. Przełknęłam ślinę.
- Gdyby nie te kajdanki, już dawno leżałbyś nieprzytomny w ciasnej klitce, Laufeyson - trzeci głos rozbrzmiał w kuchni, gdy Hawkeye przekroczył jej próg. Clint miał na sobie bordową koszulkę, która pięknie opinała się na jego umięśnionej klatce piersiowej i lekko sprane dżinsy. Mocno zdziwił mnie jego ubiór, gdyż pierwszy raz od dłuższego czasu zobaczyłam agenta w czymś innym niż strój, w którym walczył z innymi.
Nie chciałam się dłużej poświęcać uwagi ubraniu Bartona, gdyż przez moją nieuwagę znów straciłam część rozmowy.
- Ostatnim razem nie panowałem nad własnym ciałem, to powinno ci sporo wytłumaczyć. -  Nie miałam pojęcia, do jakich wydarzeń nawiązywał i co sprawiło, że tak bardzo nienawidził swojego rozmówcy, ale przysłuchiwałam się dalej. - I lepiej uważaj na to, co mówisz - odezwał się Clint. Słowa skierowane do Lokiego zdecydowanie były groźbą. Zdziwiło mnie to bardzo, gdyż nigdy nie podejrzewałabym blondyna o takie zachowanie w stosunku do innych. Zawsze wydawał mi się cichym agentem poświęconym dogłębnie swojej pracy.
Cóż, najwyraźniej w ogóle go nie znałam.
- Powiedziałbym raczej, że zaślepiła cię ilość możliwości, które przed tobą otworzyłem. Spojrzałeś na świat moimi oczami, widząc wyższe cele i...
- Jesteś chory - wtrącił się agent, przerywając bożkowi. Mężczyzna w bordowej koszulce stał niezwykle prosto, nienaturalnie spięty. Jego postawa była tak różna od pogardy Lokiego i zaciekawienia Tony'ego, że aż zmroziło mnie na moment.
Potarłam dłonią kark, starając się rozluźnić naciągnięte mięśnie. Cała szyja bolała mnie od ciągłego wykręcania głowy w stronę stojącego dwa kroki ode mnie Laufeysona. Musiałam zadowolić się jedynie jego głosem, gdyż nie byłam już dłużej w stanie obserwować sylwetki mężczyzny. Clint za to nawet nie patrzył na czarnowłosego. Odwrócił od nas wzrok, wpatrując się w punkt na ścianie. Oddychał już spokojniej, rozluźniając się powoli.
- Nie mogę zrozumieć, po co wciąż tu jesteś, skoro i tak nie zdobędziesz tego, na czym ci zależy - dodał cichym, ale pewnym głosem, po czym wyszedł z kuchni. Stark patrzył na nas przez chwilę z nieodgadnionym błyskiem w oku, po czym ruszył jego śladem. 

***

Z każdym kolejnym dniem coraz bardziej wątpiłam w słuszność decyzji Fury'ego. Loki wciąż był tajemniczy, skryty i przede wszystkim nieznośny. Chodził za mną cały czas, milcząc jak grób, denerwując mnie w ten sposób tak bardzo, że czasami po prostu przerywałam aktualnie wykonywaną przeze mnie czynność i zaciskałam dłonie w pięści. Domownicy najwidoczniej zauważyli moją zmianę sanopoczucia, gdyż w subtelny sposób rzucali różnymi wymówkami, by tylko uciec z pokoju, w którym akurat przebywałam. Na pogorszenie humoru mógł również wpłynąć fakt, że od głupich czterech dni ciągle spałam na podłodze w łazience, PODCZAS GDY TEN GŁUPI, WREDNY, PODSTĘPNY KOSMITA ZASYPIAŁ W MOIM WYGODNYM ŁÓŻKU!
I naprawdę nie byłby to dla mnie problem, gdyby ten zboczeniec mnie cały czas nie dotykał!

Kolejny raz tego dnia spojrzałam w lustro, patrząc na mnie szorującą zęby kolistymi ruchami szczoteczki. Zbliżone kolorem do śliwek cienie pod moimi oczami, potargane, smętnie zwisające po obydwu stronach twarzy włosy i skóra o niezdrowym odcieniu szarości tworzyły ze mnie prawdziwego żywego trupa.
Westchnęłam cicho, odkładając szczoteczkę i przepłukując usta. Po chwili przeciągnęłam się, krzywiąc się na nieprzyjemne strzykanie kości. Nie zdziwił mnie ten dźwięk, w końcu spędzałam godziny w niewygodnej pozycji na zimnych kafelkach. Wyszłam z pomieszczenia, witając uśmiechniętego bożka krzywym wykrzywieniem warg. Po skończonym obiedzie mięliśmy kilka godzin przerwy do następnego treningu i naprawdę jedyne, o czym w tamtej chwili marzyłam, to ciepłe łóżko. Potrzebę kontaktu z wygodnym materacem potęgował czas, jaki spędziłam poza nim. Minęłam ubranego w czarną koszulkę i tego samego koloru dżinsy Lokiego i ignorując sposób, w jaki spięłam się wewnętrznie na widok jego bladych, umięśnionych ramion, rzuciłam się na brzuch. 
Nie minęło wiele czasu, jak poczułam zimne palce w dole moich pleców. 
Nie odezwałam się ani słowem, byłam zbyt zmęczona. 

Odkąd Loki wdarł się do mojego życia, od mojej pierwszej misji, spoczęła na mnie wielka odpowiedzialność. Musiałam być zawsze gotowa na reakcje bożka, zwłaszcza jego wybuchy, co przy moim braku jakiejkolwiek siły fizycznej było nie lada wyzwaniem. Tak więc rozpoczęłam samotne treningi dwa razy w ciągu dnia, na jednej z tych pustych, cichych sal gdzieś w głębi domu. Żadna osoba nie skomentowała mojego nagłego zainteresowania sportem i byłam im za to niezmiernie wdzięczna. Między innymi z tego powodu kochałam resztę Avengersów- nikt nie wypominał nikomu jego stylu walki, ani błędów w zachowaniu podczas misji. Każdy zauważał to i indywidualnie starał się poprawić, pokonując swoje słabości. 
Tak więc ćwiczyłam, biegałam, skakłam i robiłam wszystko, na co pozwoliła mi moja wytrzymałość, podczas gdy Loki przebywał gdzieś w kącie, patrząc na mnie w zamyśleniu. Nikt nie domyślił się, że brak magii Laufeysona to ściema. To nie tak, że nie chciałam o tym nikomu powiedzieć, po prostu nie widziałam w tym większego sensu.

Mruknęłam cicho, gdy przerażająco długie, kościste palce złapały mnie za barki. Od razu poczułam tępy ból mięśni w tamtym miejscu, skutek przesypiania całych nocy na podłodze. Zacisnęłam usta, krzywiąc się lekko. 
- Jesteś taka spięta... - Nie mogłam powstrzymać jęku. Głos Lokiego brzmiał tak uwodzicielsko, w ten zachrypnięry, męski sposób. - Za dużo ćwiczysz, przemęczasz się - kontynuował, rozpoczynając leniwy masaż moich obolałych pleców. Nie mogłam nic poradzić na to, że tak bardzo mi się to podobało. 
- Ktoś musi być wystarczająco silny, by wybić ci ten głupi pomysł przejęcia świata z głowy - mruknęłam zachrypnięrym głosem. Mój mózg pracował na najniższych obrotach, ignorując całkowicie fakt, że zwracam się w tak przyjacielski sposób do mojego wroga.
Teoretycznie wroga.
- Nie martw się, sporo osób jest chętnych na to stanowisko - zażartował, a ja zachichotałam cicho. To była nasza pierwsza normalna rozmowa i naprawdę nie mogłam zrozumieć takiego Lokiego, choć zdecydowanie mogłabym do niego przywyknąć.
- Znajdzie się kilka. - Jęknęłam znów, gdy zimne dłonie złapały za rąbek mojej koszulki, by po chwili powolnym ruchem podciągnąć ją pod linię łopatek. Wciągnęłam powietrze z cichym sykiem, bo dłonie Laufeysona były tak zimne, że przeszedł mnie dreszcz. Odprężałam się z każdą chwilą coraz bardziej. Cisza przeciągała się i dłonie w dole moich pleców przestawały mieć znaczenie, gdy powoli odpływałam do krainy snów. Prawie nie poczułam ruchu moich spodni opuszczanych niżej na biodrach, dłonie uciskające powoli moje pośladki były jednak zdecydowanie prawdziwe. Drgnęłam, wyrwana ze stanu przedsennego otępienia. Usłyszałam cichy syk zaraz za mną i po raz ostatni poczułam te zaciskające się palce, które zaraz zniknęły.
- Odwróć się. - polecenie Lokiego sprawiło, że krew we mnie zawrzała i pierwsza rzecz, o jakiej potrafiłam wtedy pomyśleć, to my znów całujący się na moim łóżku.
Natychmiast pokonałam senność, przewracając się na plecy, i och, Loki był tak blisko, że mogłabym go dotknąć, gdybym tylko wyciągnęła przed siebie rękę... 
Wpatrywałam się w te oczy z zamkniętym w nich morzem zieleni, podczas gdy ich właściciel świdrował mnie równie natarczywym spojrzeniem.
- Wyglądasz okropnie.
Skrzywiłam się. No cóż, magia chwili prysła.